رشد آبزی پروری منجر به تغییرات چشمگیری در نحوه تأمین و عرضه محصولات آن شده است .
در سطح جهانی‌، آبزی پروری یکی از سریع‌ترین بخش‌های تولید مواد غذایی است (9.6 درصد / سال در دهه گذشته)‌، واقعیتی که دیر یا زود چگونگی نگاه به ماهی به عنوان غذا را تغییر خواهد داد. یکی از بارزترین این تفاوت‌ها در نگاهی که به تغییرات چگونگی تأمین ماهی و محصولات آن از منابع وحشی به منابع پرورشی می‌شده، صورت گرفته است.
با تبدیل شدن به رکنی ضروری در بازارهای غذایی دریایی، آبزی‌پروری بیش از پیش در معرض مکانیسم‌ها وکنتر‌ل‌های ایمنی قرار گرفته است، مانند روش پیشگیرانه تجزیه و تحلیل خطر و کنترل نقاط بحرانی (HACCP) در مناطق توسعه یافته.
از آنجا که مقررات ایمنی و تجاری در سطح بین‌المللی هماهنگ هستند، ارزیابی کمی خطرات و ردیابی، به اجزای اصلی مدیریت آبزی‌پروری تبدیل شده‌اند.
سهم صادرات کشورهای در حال توسعه از تجارت جهانی غذاهای دریایی، حدود 50 در صد است که بخش قابل توجهی از آن مربوط به محصولات آبزی‌پروری (میگو، ماهی قزل‌آلا، نرم‌تنان و غیره) مربوط می‌شود، درصدی که با توجه به ماندگاری این بخش قابل ازدیاد خواهد بود.
بازار محوری، منطبق بودن با تقاضای مصرف‌کننده و ظرفیت سازگاری با ساختار و خواسته‌های قانونی بازارهای هدف، منجر به بقای طولانی توسعه‌ی آبزی‌پروری شده است.